Super Depressed Mode

I couldn't convey my real feelings in English so I'll just state what I feel right now in the most comfortable language that I know, Tagalog or rather Taglish.

My heart is crying. Ngayon ko lang ulet na-feel ito after a year or so. But unlike before na ang dahilan e dahil sa walang kwenta ang trabaho ko, ngayon e dahil sa mga taong napaka-insensitive.

Alam ko naman na I have my own fault pero kelangan bang ipagdiinan pa ng husto.

I want to quit pero ang quitter ko naman kung ganun.

I need a friend right now. Kaso yung mga taong nabubuhusan ko ng sama ng loob hindi ko man lang makausap ngayon. Parang ang layo-layo na nila. Dati pwede silang itext o tawagan pero ngayon hindi na. Gusto ko na talagang umiyak. Ang sama ng loob ko not just because of what I have done, pero dahil I cannot see any support to the people who I thought are my friends.

Seniority is always an issue to my workplace pero ngayon ko lang naramdaman yung feeling na they're pull you down. Alam kong ang favorite past time ng mga tao dun sa area ko e back biting, friendly face sa harap mo but you cannot trust sa likod dahil kung anu-ano ang pinagsasabi. But I did trust them, I didn't imagine that they would do something that bad. Kahit ilang beses na akong winarningan ng mga kaibgan ko (doon na ngayon'y sa ibang hospital na nagtratrabaho) hindi pa rin ako naniwala or rather I believed that they'll do that to me.

I feel bad. real bad at wala akong magawa kundi lumunok at harapin na lang kung anong nasa harapan ko ngayon. But one problem always bring another problem and another and another.

I know hindi pa tapos ang issue ngayon. Marami pang darating dahil lang sa isang pagkakamali ko at natatakot ako sa consequences, so I just need to pray to God to guide me and help me survive.

Friends. Hindi ko alam kung ilan ba ang kaibigan ko or kung meron nga ba ako dun sa area ko. Hindi ko alam kung isa sa definition ng kaibigan ay being a user or not. I know I'm not a user although there are some who I befriend because of the benefits that I could gain but I don't consider them as closest friends. Pero yung mga tinuturing kong closest friends, hindi ko alam kung yun din ba ang tingin nila sa akin.

I wanted to talk to them, to cry on their shoulder pero wala sila. Wala akong mabuhusan ng loob. Maybe it's my defect. I always have a trust issue. I cannot share my deepest darkest secret to anyone. Even though I have a big big problem hindi ko kayang sabihin ng harapan sa kanila kahit sa magulang ko hindi ko masabi, I always just keep it to myself and that would bring up my depression.

Kelangan ko na nga atang magpatingin sa isang psychiatrist or guidance counselor na lang to guide me.

Siguro kaya ko nmang harapin yung problem na ito kung may support system ako mismo dun sa workplace ko pero right now I just feel so alone. Kahit yung isa na tinuturing kong kaibigan suddenly nag-iba ang tingin ko sa kanya. 

Sanay akong i-bully ever since ata pinanganak ako, nakatatak na sa buong katauhan ko na pwede akong ibully. Pero hindi ko kinaya e yung mismong kaibigan mo pa ung hahanap ng butas sa iyo. Maybe she has her own reason. Maybe its her way of guiding me. Pero right now asar lang ang kaya kong ibalik sa kanya. Hindi ako marunong magalit at napaka-weak ko para mag-rebelde. Siguro kaya ako push-over parati.

Hopefully everything will end well. Hopefully kapag natulog ako ngayon, bukas okay na ang lahat. Hopefully.